Hayatım hiç toz pembe olmadı. Bazen karanlık, bazen kasvetli; tıpkı herkesin hayatında olduğu gibi inişler ve çıkışlarla dolu. Ama her sabah, uyanır uyanmaz önümde duran bu gri tabloya bakıyorum ve kararımı veriyorum: Bugün bu tabloyu ben boyayacağım. Ellerimde ne varsa, kalbimde hangi umutlar yeşeriyorsa, o renkleri alıyorum ve yeni bir güne pembe dokunuşlar ekliyorum.

Sabahları, güne nasıl başladığımın hayatımın geri kalanını şekillendirdiğini biliyorum. Zorluklar var, aksilikler var, belki de içimdeki karamsarlıkla boğuşuyorum. Ama ben, bu gri tonları kaderim olarak kabul etmek yerine, onları kendi seçimimle boyamayı tercih ediyorum. Çünkü hayatıma anlam katmak benim elimde. Pembe, her şeyin mükemmel olduğu anlamına gelmiyor. Pembe, her şeyin daha iyi olacağına dair bir inanç, bir umut. Her gün kendime hatırlattığım bir cesaret.

Zorluklar, aksilikler, hayal kırıklıkları... Hepsi var, var olmaya da devam edecek. Ama ben o sabah kalktığımda, tüm bu karanlığa rağmen elimdeki fırçayla pembe çizgiler eklemeye devam edeceğim. Çünkü hayatı renkli kılmak, benim en büyük özgürlüğüm.