Zamanın Sessiz Tanıkları

Vefa, insanın yüreğinde yankılanan derin bir sadakat hissidir. Zaman geçse de, mesafeler artsa da, vefa bir kez var olmuşsa asla silinmez. O, anılardan beslenen, fedakârlıklarla büyüyen bir bağdır. Ancak her vefanın karşısında, bazen sessizce büyüyen bir gölge vardır: vefasızlık.

Vefasızlık, insanın en çok ihtiyaç duyduğu anda hissedilen o boşluk, o soğuk rüzgârdır. En yakın sandığınız, sizi en zor anlarınızda terk ettiğinde derinlerde bir yerlerde kırılır kalbiniz. Oysa zamanında paylaşılan onca güzellik, verilen sözler, fedakârlıklar vardır. Ama vefasızlık, geçmişi kolayca unutur. Bazen sebepsiz, bazen beklenmedik bir şekilde gelir ve hayal kırıklığı olarak yürekte yer eder.

Vefalı insan, ne olursa olsun bağlarını korur, dostlarını unutmamak için çaba gösterir. Ancak vefasızlık, sessizce gelir ve tüm o bağı koparır. Bir telefon beklerken hiç gelmeyen bir arama, zor zamanlarında yanında olması gereken birinin yokluğu… İşte vefasızlık, böyle derin bir sükûtla kendini hissettirir.

Vefasızlığın yarattığı en büyük acı, beklentilerin boşa çıkmasıdır. Zira insan, bir kez güvenip kalbini açtığında, karşılığında sadakat bulmayı umar. Ama vefasızlık, bu güveni paramparça eder. Geriye, incinmiş anılar ve yarım kalmış dostluklar kalır.

Ve işte o zaman, insan vefanın değerini daha iyi anlar. Vefa, sadece zor günlerde değil, her zaman birine bağlı kalmak, onu hatırlamak ve minnet duymaktır. Vefasızlık ise, tüm bu değerlere sırt çevirmek, geçmişi unutmaktır.

Ama her ne olursa olsun, vefa, insana özgü en güçlü duygulardan biridir. Vefasızlığın izlerini taşımak acı verse de, vefalı bir yürek her zaman kendini toparlar. Çünkü vefalı olmak, bir başkasına değil, öncelikle kendi değerlerine sadık kalmaktır.

Vefa ve vefasızlık… Biri dostlukların, sevginin ve bağlılığın ölümsüz kanıtı, diğeri ise insana en çok acı veren, sessizce gelen bir ihanet. Ama her iki duygu da insanın derinliklerinde saklıdır, ve her insan hayatının bir yerinde bu iki duygunun da izlerini taşır.