Hachiko, gerçek bir hikâyeye dayanan, sadakati anlatan dokunaklı bir filmdir. Profesör Parker Wilson, bir tren istasyonunda terk edilmiş bir yavru köpek bulur ve ona Hachiko adını verir. Aralarındaki bağ giderek güçlenir. Hachiko, her gün sahibini tren istasyonunda karşılar. Ancak profesör aniden hayatını kaybedince, Hachiko her gün onu beklemeye devam eder — tam dokuz yıl boyunca, aynı saatte, aynı yerde...
Bu film, sadakatin en saf ve en yürek burkan halini anlatıyor. Hachiko’nun bekleyişi, kelimelerle tarif edilemeyecek kadar güçlü bir sevgi ve bağlılık örneği. İzlerken insan sadece bir köpeğin değil, sevginin zamanla değil yürekle ölçüldüğünü anlıyor. Son sahneleri gözyaşı dökmeden izlemek neredeyse imkânsız. Beni en çok etkileyen şey ise, Hachiko’nun hiçbir şey beklemeden, sadece sevgisiyle orada olması. Gerçek hikâyeye dayanıyor oluşu, etkisini kat kat artırıyor. Sessiz ama çok derin konuşan bir film.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder