Sevgili İçimdeki Çocuk,

Sana yazmak için ne kadar geç kaldığımı fark ediyorum. Zamanın ellerimden kayıp gidişiyle beraber, seni de unuttuğumu düşünüyordum. Oysa sen hep oradaydın, kalbimin derinliklerinde sessizce bekliyordun. Belki biraz küsmüş, belki de bana olan güvenini yitirmiştin. Ama şimdi sana sesleniyorum, çünkü senin varlığın aslında beni ben yapan en değerli şeymiş.

Biliyor musun, büyümek sandığımdan daha zor oldu. Hayatın bana dayattığı sorumluluklar, kaygılar ve korkularla seni görmezden geldim. Hep güçlü olmam gerektiğini düşündüm, sert durmam, mücadele etmem gerektiğini… Ama ne zaman kendimi kaybolmuş hissetsem, içimde bir yerlerde senin masumiyetin ve neşen bana yol gösterdi.

Sen, oyun oynamanın değerini bilirdin. Dünyanın en basit anlarında bile mutlu olmayı başarırdın. Rüzgarın saçlarını savurduğu, gökyüzünün o sonsuz maviliğinde kaybolduğun anlar, belki de şimdiye kadar hissettiğim en saf mutluluklardı. Ne oldu da o saf sevince sırtımı döndüm, bilmiyorum. Belki de büyüdükçe unuttum, belki de başkalarının hayatında kaybolurken kendi içimdeki çocuğu susturdum.

Ama işte buradayım ve seni yeniden hatırlıyorum. Özlediğim masumiyet, korkusuzca hayal kurma yeteneği ve hayatın her anında var olan o sonsuz merakı. Sana ihtiyacım var; beni yeniden hayal etmeye, yeniden gülmeye ve yeniden saf bir şekilde yaşamaya çağırıyorsun. Çünkü sen olmadan, dünya çok daha renksiz, çok daha sessiz ve çok daha zorlu.

Beni affeder misin? Belki seni ihmal ettim, belki çok uzun zamandır adını bile anmadım. Ama şimdi seni geri istiyorum. Hayatın hızla akıp gittiği bu dünyada, senin o yavaş ve huzurlu adımlarına ihtiyacım var. Gülümsemek için sebepler yaratmana, en basit şeylerden bile sevinç çıkarmana. Çünkü biliyorum ki, seninle her şey daha kolay, daha güzel.

Lütfen bana geri dön. Yeniden o hayalperest gözlerle dünyaya bakmama izin ver. Kaybolmuş umutlarımı seninle bulmak istiyorum. Çünkü içimdeki çocuk, sen aslında hiçbir zaman gitmedin. Ve ben seni hiç kaybetmek istemiyorum.

Sevgiyle,
Büyümüş Halin