Gözlerim, geçmişin yüküyle donuk,

Adımlarım, yol arayan şaşkın bir çocuk.
Zaman, sabırsızca geçip giderken,
Ben hâlâ bir düğümde, çözülmeyi bekleyen.
Umudun ipliği, zayıf ve ince,
Her dokunuşta kopacak gibi,
Ama bilirim ki, her kopuş,
Bir düğüm atmaya daha yakın.
Belki de en zor an,
Yolun ortasında durup,
Hangi yöne gideceğini bilememek,
Ama yine de, bir adım atmak zorunda olmak…