Gözlerimi kapatıyorum. Kendi dünyamda kaybolmak istiyorum ama her kapattığımda, zihnimin derinliklerinde yüzlerce acı dolu hikâye canlanıyor. Bu hikâyeler, öyle bildik ki… Yüreğimde kapanmayan bir yara gibi. Kadınların ve çocukların sessizce yok olduğu o anları hatırlıyorum. Tek bir ses bile çıkarmadan, belki sadece bir nefes alıp verirken, bir hayat bir daha asla geri gelmemek üzere sona eriyor. Ve geride kalan sadece o boşluk, o derin sessizlik.

Bir kadını hatırlıyorum… Adını hiç öğrenemedim ama gözleri hâlâ aklımda. Küçük, yorgun elleriyle minik bir çocuğun saçlarını okşuyordu. Belki de son kez. Henüz çok gençti, belki benden bile genç. Ancak gözlerindeki o keder, onun yaşadıklarını açıkça anlatıyordu. Bir anneydi o, dünyanın en güçlü, en kırılgan varlığı. Ve o an, gücünden eser kalmamıştı.

Ona bakarken, kendi annemi düşündüm. Annemin elleri de aynı şekilde okşardı saçlarımı. O şefkat, dünyanın en güvenli yeri olurdu benim için. Peki ya o çocuk? O çocuğun hissettiği güvensizlik, korku, annesinin bile onu koruyamayacağını bilmek… Bu duyguyu hangi çocuk hak eder?

Bu kadınlar ve çocuklar sadece haberlerde gördüğümüz, hayatımızın bir köşesinde hızla akıp giden hikâyeler değil. Onlar, biziz. Benim annem, senin kardeşin, bizim çocuklarımız… Onların gözyaşları, bir yerlerde sessizce akarken, biz nasıl huzur içinde devam edebiliriz hayatımıza?

Ama asıl acı, bu olayların sadece uzakta bir yerlerde olmadığını bilmek. Bunlar, bizim dünyamızda yaşanıyor. Bizim mahallemizde, bizim sokaklarımızda. Savaşlar uzak değil. Bu acılar, kilometrelerce ötede değil. Onlar hepimizin hikâyesi. Hepimizin trajedisi. Sessiz kaldığımız her an, o kadınlar ve çocuklar yeniden ölüyor. Belki fiziksel olarak değil ama belleklerimizde bir kez daha siliniyorlar. Ve her sildikçe, bir parçamızı daha kaybediyoruz.

Ama belki de en acısı, bu trajedinin bir sonu yok gibi görünüyor. O kadınlar ve çocuklar, bir gün tekrar hayat bulabilir mi? Hayır, asla geri dönmeyecekler. Ama biz onların anısını yaşatabiliriz. Onların adına, daha iyi bir dünya kurmak için çalışabiliriz. Çünkü başka bir seçenek yok. Eğer bunu yapmazsak, insanlık adına kaybedeceğimiz çok şey var.